derbeder

Her seferinde büyük bir gürültüyle kapanan bahçe kapısı bu sefer daha büyük bir vaveyla kopartarak çınlattı duvarları. Belli ki gelen, pek de hayırlı haberlerle gelmiyordu.. Gürültünün ve ayak seslerinin sahibi Rafet; elinde bira şişesi ile bahçenin ortasında durmuş, Atıf’ın vereceği tepkiyi bekliyordu. Atıf ise Rafet’i hemen buyur etmek yerine önce baştan aşağı bir süzdü, sonra da sigarasının son fırtını çekip dumanını da aheste aheste üfledi havaya. Sonra başını yukarı kaldırdı ve gecenin özetini geçti: “Haydi bakalım, acı çekmeyen bir sen kalmıştın.”

Mahallenin okumuş çocuğu Rafet, annesi tarafından el bebek gül bebek yetiştirilmiş, fazla sokağa salınmamıştı. Bu steril hayatın getirisi olarak da insan ilişkilerinde zayıf, pısırık tıynette bir insan olmuştu. Eğitim hayatındaki kariyeri, onu memleketin prestijli üniversitelerinden birinin öğrencisi yapmıştı. Lakin ana-babadan ayrı, özgürlüğü cümle içinde yeni yeni kullanmaya başlamış her üniversite talebesi gibi Rafet de ortam delisi olup çıkarak, eğitim ile arasına mesafe koymuştu. Ömür kısa, hayat bomboştu; ta ki o ana kadar: Üç kişilik ortamların en popüler ikinci ismi Rafet, sevdaya tutulmuştu. Üniversite birinci sınıf öğrencisi Nigar ile seviyesi kendinden menkul bir birlikteliğe yelken açmış, maddi imkanlarının elverdiği ölçüdeki bohem hayatına yeni bir renk gelmişti. Yediği içtiği ayrı gitmeyen, birbirinden hiç ayrılmayan bu çift; bir gün kavgaların “en büyüğünü” yaşamış ve ayrılmışlardı. Daha sonra mantıklı düşünmek maksadı ile birbirine zaman tanıyan ikili, böyle de olmayacağını anlayınca önce “dostça” ayrılmayı denemiş, Rafet içip içip aramaya devam edince de kanlı bıçaklı olmuşlardı. İçinde bulunduğu bunalımın da etkisiyle derslerden tamamen kopan Rafet, içinde doğan boşluğu dolduramayınca çareyi baba ocağına dönmekte bulmuştu. Gel gelelim sosyal medya her an her dakika sağladığı bilgi akışı ile hiçbir gönül yarasının kabuk tutmasına izin vermiyordu. Rafet; ortak arkadaşlarının Nigar’ın nişan töreninin fotoğraflarını beğenmesi vasıtası ile durumdan haberdar olmuştu. Dert bitmiyor, arttıkça artıyordu.

Yine odalara sığılmayan bir mayıs akşamı, rastgele çalan bir şarkıya içlenen Rafet, evden bir şekilde çıkmış soluğu Atıf’ın evinde almıştı. Atıf, küçükken mahallenin itlerinden biriydi. Hatta nadiren sokağa çıkan Rafet’i bile her gördüğünde döverdi. Ama üniversite için gittiği şehirde sanki sihirli bir değnek değmiş, akıllı efendi bir adam olmuştu. Uzun sakallarının kendisine vermiş olduğu “görmüş geçirmiş adam” havası ile çevre gençlerinin akıl hocalığını yapıyordu. Bir yandan birasından içen, diğer yandan koluyla akan burnunu silen Rafet, o anki görüntüsü ile bir sokak kopilinden farksızdı. Atıf, kendisine yardım ister gibi bakan Rafet’e daha fazla dayanamayarak yanına çağırdı. Rafet, daha davet cümlesinin yarısında yerine yerleşmişti. Seans başlıyordu..

“N’oldu lan? Ne dertlendin böyle?” diye sordu akil adam Atıf. Rafet de ilişkinin evrelerini ziyadesiyle detaya girerek enine uzununa anlattı. Ayrılık, adı geçer geçmez ortama bütün kederini bırakmıştı. Bu, Rafet’in kızaran gözlerinden de belli oluyordu. Atıf durdu, bir sigara yaktı, bir tane de karşısındaki derbedere uzattı. Önce bir durdu, sonra da erkek tarafının kusurlarını kendince bir bir anlattı Rafet’e. Rafet ise kendini aklamak istercesine “Ben onu çok sevdim. O’nun için her şeyi yaptım. O niye yapmadı? Niye tek fedakâr ben oldum?” diye sordu. Rafet’in efkârı boyunu aşmıştı. Atıf cevap verdi:

-O da aynısını yapsaydı bu halde olmazdınız zaten. Bak koçum bütün evler birbirine benzer. Bütün sokaklar, dükkanlar, tabelalar. Bir insanlar benzemez birbirine. Ama bu iyi mi yoksa kötü mü hala tam olarak anlayabilmiş değilim. Farzet ki insanlar da benzedi birbirine. Sen, senle aynı olan birini sever miydin? Sevmezdin. Demek ki neymiş, insan karşısındakinin farklılığına vurulurmuş. Hem aşık adam karşısındakinden özveri beklemez. Aşık adam fedakardır. Sen nasıl aşıksın lan?

Kendisine yöneltilen cümlelerden bir kısmını anlayan, bir kısmını da pas geçen Rafet, filtresine kadar çektiği sigarayı yere fırlatırken yine ağlamaya başladı. -Ama abi, herkes terk etti beni. Bütün sevdiğim kızlar. Teker teker gittiler yanımdan, en son da Nigar gitti. Ben çok mu şanssızım be abi?

Muhabbetten sıkılan Atıf, sepet havasına dönüp öyle cevapladı Rafet’i:  -Bak birader her sevdiğin yanında kalacak diye bir kaide yok hayatta. Önce bir şunu kafana sok. İkincisi de toparlan artık ufaktan evine doğru yollan. Vakit geç oldu hadi.

Yavaş yavaş bahçe kapısına yollanan Rafet, son kez dönüp “Abi şanssız mıyım diye sordum cevap vermedin. Öyle miyim abi?” diye sordu tekrardan.

“Değilsin anasını satayım değilsin” dedi Atıf, dille dişinin arasında. “Onca beylik laf ettim, tuttu buna takıldı sığır.”

oportünist pezevenk

Amcam 40’lı yaşlarını devirmiş bir adam. Eski tüfek solculardan. Okumuş, gezmiş, dayak yemiş, eyleme katılmış yani kendi tabirine göre “yaşamış”. Kendi bu kadar aktif bir gençlik evresi geçirdiği için benim şu anki durumuma çok üzülüyor ve “ot gibi büyüdün sen” diyor. Bunun sorumlusu da kapitalist düzen ve televizyonmuş. Bu ikisi bizi sadece tüketmeye alıştırmış o yüzden üretmeyen, sadece oturduğu yerde göt büyüten insanlar olmuşuz. Amcamın küçük bir tamirci dükkanı var. Televizyon falan tamir ediyor, bende ona yaz tatillerinde yardıma gidiyorum. Gerçi amcam bu durumdan şikayetçi. Haftalığımı hiç çaba harcamadan kazandığımı söyleyip yine düzene sövüyor. Ama hiç babama sızlandığını görmedim, işi gücü benimle. Halbuki ben çaba harcıyorum. Çay taşıyorum, sabahları dükkanı açıp, temizlik yapıyorum. Bu benim gibi biri için büyük efor sarfettiren işler. Gerçi bunlar onun umrunda değil ama ben kendimi dükkanın önemli bir parçası olarak görüyorum. Yine bir gün sigara almak için beni köşedeki bakkala gönderdi “al şu on lirayı git bir paket parlament al gel” dedi ben de paranın üstü bende kalsın mı diye sordum. Amcam hafiften kızarak “oportünist pezevenk” dedi. Bu laf çok ağırıma gitti hayır pezevenk değil, öbürü. Anlamını bilmediğimden olsa gerek. İki adımlık mesafede sinirimden dolmuştum. Sanki sabrımın son noktasına ulaşmıştım. Pakedi masanın üstüne koyup, amcamın yüzüne çemkirmeye başladım:

-Bana sistemden bahsedene bak oturmuş parlament içiyor. Hem madem bu kadar karşısın bu düzene niye dükkan açtın, neden para kazanıyorsun? Neden bana iş verip beni de bu düzenin bir parçası yapıyorsun?

Önce bir afalladı, sonra da pakedi açıp bir sigara yaktı. “Nerden öğrendin lan sen bunları” dedi. “Senin kitaplardan okudum biraz” dedim. Dükkanın arka tarafında küçük bir oda vardı, amcam “solcu kitaplarını” o odada tutardı, yengem evde istememiş başına bela olur diye. Sonra da “Baştan kafa tuttuk ama sonradan iş değişti. Evlendim. Çocuğum olmadı ama olsun, ev reisi oldum ben. Sorumluluğum arttı bir yerde. Anlayacağın bıraktık o işleri.” dedi. Derin bir hayal kırıklığı hasıl oldu içimde. Baştan önemsemediğin bir yaranın gitgide büyüyüp acı vermesi gibi, ekmeği keserken elini de kesmek gibi. Yani insanın kendisinden kaynaklanan bir durum. Gözümde çok büyütmüştüm amcamı. Benim de falsom bu. Değer verdiklerimi bir anda yerle bir ediyorum. Ertesi gün gitmedim dükkana, sonraki gün de. Sonra babam kızınca gittim, hiç konuşmadık. Durduk yere “haftalığına zam yaptım” dedi. Yüzüne baktım; gülümseyince özür diledim. Amcam; yılların verdiği olgunluğun karizmasıyla sigarasından bir fırt çekip, “Siktir et boşver” dedi. Ben de öyle yaptım.

ayçiçeğim

“Eğer ıslanmak istemiyorsan yağmurdan merhamet bekleme. Git bir şemsiye al!”

                                                                                                                                                                           

                                                                                                      Aborjin Atasözü

Sessiz geçen ayların ardından onu son bir kez daha aramaya karar vermiştim. Barışmamızın son çaresinin bu olduğuna kanaat getirmiştim. Bunda aldığım alkolün de etkisi vardı ama şimdi önemsiz mevzulara girmenin manası yok. Kısa süren bir telefon görüşmesinin ardından buluşacağımıza dair sözleştik. O gün; gittim yine yarım saat önceden oturdum çay bahçesine. Bu işler böyledir, gündüz buluşmaları genelde çay bahçeleri ya da kafelerde gerçekleşir. Ben daha geleneksel biri olduğumdan bu seferki durağımız çay bahçesiydi. “Bak ben ne düşündüm…” demeye kalmadan lafı ağzıma tıktı. Derdimin ne olduğunu bildiğini fakat gücü kalmadığı için baştan başlamaya cesaret edemeyeceğini söyledi. Bir de buralardan gideceğini ekledi cümlesine. Bir çay daha söyledim. Sonra da sigaramdan derin bir nefes alarak tek cümlemi söyledim: “İyi de gittiğin yerde arasında kaybolacağın tanıdık bir kalabalık olmayacak. Buraları özlemeyecek misin?”. “Hayır” dedi. Zaten bu cevaptan sonra fazla oturmadık. Gideceği gün, mahalledeki çocuklardan biriyle küçük bir mektup yolladım. Okursa belki fikri değişir diye.  Ona mektubumda dedim ki;

“Ayçiçeğim,

Adın aklıma gelince peşi sıra dökülüyor kelimeler, önünü alamıyorum. Yüzümdeki güneşin yansımasını aşkıma bağlıyorum. Bir sevgi patlaması, bir heyecan kasırgası ile geçiyor günlerim. Bazen seni özlemeyi bile seviyorum. Çünkü özlemek, aşkın bazı şartlarını kabul etmek demektir. Kavuşamamak gibi mesela. Sinirlenmiyorum, kızmıyorum. Çünkü sevmek, insanın sinirli yanlarını törpüleme vazifesini de görür bazen. Monoton hayatımın içinde açan yegane gülsün. Ben bu gülün varlığıyla gurur duyuyorum. Bir gün solup gideceksin korkusuyla yaşasam da üstünde durmuyorum. Çünkü nasılsa bitecek bir gün ömür, hepimiz solacağız biliyorum. Sevgimin naifliğine atıfta bulunarak, yanağına minik bir buse kondurarak mektubuma son veriyorum. Gitmeseydin iyi olurdu. Yine kalmayı denesen?”

Ama değişmedi işte. Ne yapalım. Kısmet.

meftunum sana

-Seni gördüğüm gün bütün kötü alışkanlıklarımı bırakmaya karar verdim. Sigarayı bıraktım, okeyde taş çalmadım, insanlara selam verdim. Gülümsedim. Belki de en önemlisi bu..

-Efendim?

-Yok önemli değil öyle kendi kendime şarkı söylüyodum.

-Hııı. Sen ne söyleyecektin bana? Sabahtan beri burdasın da.

-Ben şey diyecektim. Bizim borç kaldı mı ya deftere bi baksana.

-Bu muydu yani? İnsan bir fırına ne kadar borçlu olabilir ki? Sonra ödersin.

-Peki o zaman kolay gelsin sana.

-Sağol ufaklık.

İnsan kendinden 10 yaş büyük birine aşık olunca böyle olur. Aslında yukarıda bıraktım dediklerimin hiçbirini yapmadım; yapamadım. Şartlar elvermedi. Halbuki ben onun görüp görebileceği en harbi aşık olurdum. Bilemedi. Hülya; üniversite öğrencisiydi. Bana göre çok güzeldi. Harçlık çıkarma amacıyla bizim evin köşesindeki fırında çalışıyordu. Annemlerin “fırında çalışan kız” olarak bildikleri; benim sevdiğim kızdı. Çocukluk dönemlerinde bilmiş olmak bazen umulmadık kapılar açar. Ben de bir gün sokaktaki çocuklara yapacağımız maçın kurallarını anlatırken (3 korner 1 penaltı, kaleci oyuncu yok gibi) görmüş beni. Ekmek alırken “sen ne bilmişsin öyle” dedi bana ve ben hayatımın aşkını buldum. Bir çift gülen göz beni sekiz yaşımda aşk denen kısırdöngünün içine itmişti. Kurtulma imkanı yoktu.

Onu gördüğümden beri ekmek almak; en sevdiğim iş olmuştu. Bazen fırına gidip boş boş oturuyordum. Yanında olmak değişik bir hisse yol açıyordu bende. Memnundum. Gerçi o zamanlar bunların adını koyacak kadar büyümemiştim ama ilk aşk her zaman hatırlanırmış. Bir gün hızlıca fırına gittim. “Hülya” dedim. “Bi dışarı gelsene”. Kapının önüne çıktık. “Eee nedir derdin?” diye sordu. “Meftunum sana!” dedim. Bir süre sessiz durduk. Sonra gülmeye başladı. “Sen nerden öğrendin bunu?” dedi. “Dün akşamki filmden” dedim. “Anneme sordum seni seviyorum anlamına geliyomuş.  Ben de seni seviyorum.” dedim. Gülümsedi. Bana hissettiklerimin başka şeyler olduğunu, benim küçük olduğumu, büyüyünce karşıma güzel bir kız çıkacağını ve o zaman bu cümleleri ona kurmam gerektiğini söyledi. Sonra da içeri girdi. Eve gittiğimde hüngür şakır ağladığımı hatırlıyorum.

Sonrası hazin bir ayrılık hikayesi. Yaz gelince memleketine gitti, sonra da başka bir semte, başka bir eve taşınmışlar. Bu arada geleceğim için söyledikleri pek gerçekleşmiş değil. Ona kurduğum cümleleri farklı kelime ve aynı kalıpla birkaç kıza daha söyledim ama cevap yine olumsuz oldu. Galiba insan zor durumdayken söylediği yalanı kontrol edemiyor..